Είναι σαν να διάβαζα τα Παραμύθια πίσω από τα κάγκελα, του ίδιου συγγραφέα. Μόνο που εδώ έχουμε καθημερινές μικροαπατεωνιές που ενίοτε τιμωρούνται με φυλάκιση), ανθρωπάκια που ψάχνουν την καλή και κάπου κάπου τους ανακαλύπτουν, γλώσσα πιο προσγειωμένη και όχι τόσο μάγκικη, επιτέλους καταλαβαίνεις τι διαβάζεις, γέλασα περισσότερο και το φχαριστήθηκα περισσότερο. Ορίστε και η διαχρονικότητα του Τσιφόρου:
"...οι φουκαράδες την Κυριακή παίρνουνε την κυρά τους ρεμούλκα, βγαίνουνε στη λιακάδα, γαντζώνεται η μαντάμ απάνω στον μεσιέ, σα να λέει "με βλέπετε, κόσμε; εγώ αυτό το πράμα το 'χω δικό μου και το κουμαντάρω" κι άμα ανταμώνουνε τούτοι με κείνους στο δρόμο λένε "καλημέρα σας, αχ πώς είσθε", δεκαράκι τσακιστό δεν δίνουνε πώς είναι τούτοι και πώς είναι εκείνοι, αλλά δήθεν ότι ενδιαφέρονται και μετά λένε "καλέ, να τηλεφωνηθούμε καμιά μέρα" και μόλις χωρίσουνε κάνει ο μεσιέ "άει στο διάολο, που θα σας τηλεφωνήσω εγώ, τον ξέρεις τι κάθαρμα είναι;" κι η μαντάμ απορεί "αλήθεια;" κι ύστερα καθονται κι οι δυο σε κάνα ζαχαροπλαστείο, τρώνε το παγωτό τους, βαστάει η μαντάμ το κουταλάκι με το μικρό δάχτυλο ψηλά κι άμα το φάνε σκυλοβαριούνται ο ένας τον άλλον, δεν έχουνε τι να πούνε, αλλά παίζουνε τους χαρούμενος και γυρίζουνε σπίτι, ξαναζεσταίνουνε τα μεσημεριάτικα ξύγκια, τρώνε μια μπουκιά, εκείνη βάζει στα μαλλιά της τα μπικουτιά και πασαλείβεται λίγδες που σιχαίνεσαι να τη δεις, εκείνος σέρνει τις παντούφλες του και μυρίζει η πυτζάμα του κατρουλίλα, μέχρι που πέφτουνε να ξεραθούνε και δόξα σοι ο Θεός, καλά περάσαμε σήμερα¨, σελ. 256-257.
Όχι συγνώμη αν αυτό δεν είναι δείγμα διαχρονικότητας ευθυμογράφου και ιδιαίτερα του Τσιφόρου, ειλικρινά δεν ξέρω τι είναι.